Blote voeten sekte

Ik woon op een klein dorpje op het platteland, meer koeien dan inwoners. Het is een fantastische omgeving om barefoot te lopen, de enige viezigheid op de weg zijn doodgereden beesten, uitwerpselen van koeien en modder. De mensen op het dorp zijn erg behoudend en redelijk conservatief, mensen die anders zijn of doen worden vaak toch wel met enige terughoudendheid bekeken. Een mooi voorbeeld hiervan is de laatste "roddel" die de ronde doet in het dorp. Tijdens een verjaardag werd ik aangesproken of ik de roddel al gehoord had, waarop ik uiteraard ontkennend moest antwoorden want roddels worden per definitie niet besproken met de persoon in kwestie. Zo zou ik op mijn blote voeten lopen omdat ik lid was geworden van een sekte in Amerika waarbij dit onderdeel was van het geloof!! Uiteraard hebben wij hier verschrikkelijk om gelachen en heb ik zelfs overwogen om in een lende doek te gaan hardlopen om het beeld te bevestigen. Toch zijn er inderdaad religieuze stromingen die het lopen als onderdeel hebben van hun inwijdingsritueel. Zo heb jij in Japan de Tendai Marathon Monniken, tijdens hun zeven jarige opleiding hebben ze een 1000 dagen challenge. In de eerste periode van 300 dagen moeten ze 100 dagen achter elkaar 40km per dag lopen, in het 4e en het 5e jaar moeten ze 200 dagen 40km achter elkaar lopen. In het 6e jaar komt er elke dag 20km bij totdat ze uiteindelijk in het 7e jaar 84 km per dag lopen 100 dagen op rij! Voor een uitgebreid artikel klik hier

Beginnersschema Barefoot running

Het ging echt super lekker voor mijn vakantie, de waanzinnige ervaring van het barefoot lopen en het gevoel van het lichaam dat went aan de nieuwe manier van lopen. Echter zitten ongelukken zoals het spreekwoord zegt in een klein hoekje. Tijdens het klussen thuis op mijn badslippers stapte ik op de stofzuigerslang en verzwikte hiermee mijn linker voet. Ik dacht aanvankelijk dat het wel los liep met de blessure. De voet werd niet dik en de pijn was de volgende dag weg. Wel voelde de voet wat stijf aan, maar ik dacht dat het wel beter werd. Helaas was niets minder waar dan dat, na ieder barefootloop werd de voet stijver en gevoeliger en moest ik steeds meer rust tussendoor nemen. Uiteindelijk in overleg met de fysiotherapeut besloten om twee weken rust te houden en dan rustig weer te beginnen. Ook na die twee weken kreeg ik na 6 barefootloopjes (max. 5 minuten) weer last van de voet. Luisteren naar het lichaam!! Nu na 4 weken rust weer begonnen en het gaat tot nu toe goed, ik ben weer opnieuw begonnen met het beginnersschema om de voet weer rustig te laten wennen aan het lopen. Ik loop volgens het onderstaande schema en probeer in principe 3 a 4 keer per week te lopen:

Ik zit nu weer op 5x2 minuten, en ik heb geen echte pijn bij het lopen. De voet en de enkel voelen stijf aan. Zoals al vaker vermeld in mijn berichten is het belangrijk om naar de signalen van je lichaam te luisteren en daar ook naar te handelen. Heb je een pijntje of voelt iets niet goed, neem een dag extra rust. Voel je pijn bij een training, stoppen en naar huis. Dit is frusterend, maar ik weet alle keren dat ik de signalen heb genegeerd mij nog te herinneren. En dit was vaak niet positief!

Five Fingers

In de korte tijd dat ik barefoot loop heb ik ontdekt dat er niets gaat boven het gevoel dat je hebt wanneer je op blote voeten loopt. Toch komen er momenten dat er enige vorm van bescherming van de voeten nodig is. Denk aan het hete asfalt in Zuid - Frankrijk, het gepekelde wegdek in de winter, en niet te vergeten bescherming tegen vreemde blikken op plaatsen waar je niet geacht wordt op blote voeten te lopen! Vandaar toch maar besloten om een paar minimalistische loopschoenen aan te schaffen. Er zit een fantastische zaak in Tilburg die zich heeft gespecialiseerd in minimalistische loopschoenen Anyones Running Het zijn een paar trendy looking Vibram Five Fingers geworden. Ook mijn jongste dochter was direct verkocht en ging ook naar huis met een paar mooie roze VFF's.

Regen en slakken

Er zullen veel mensen in Nederland blij zijn met de regen die er valt, maar voor mijn barefoot trainingen is het niet echt lekker. Tot op heden alleen met droog en warm weer gelopen, een heerlijk gevoel het warme asfalt onder je voeten. Maar vandaag was dit wel anders, door het natte wegdek voelden mij voeten na 10 minuten al koud aan en en waren ze ook voor mijn gevoel veel gevoeliger dan anders. Daarbij spoelt de regen kleine steentjes en zand op de weg, dit maakt het er niet beter op, vooral niet als ze blijven "plakken" onder je voet. Naast deze ongemakken zijn er nog meer ongemakken, kleine naaktslakken die je bijna niet kan zien besluiten massaal de weg over te steken! De details van wat je voelt als je er in gaat staan zal ik de lezers besparen. Dit alles zal na verloop van tijd ook wel wennen maar wat mij betreft het eerste half jaar geen regen, daar zijn mijn voeten nog niet aan toe.

Het gaat weer om het lopen

Lopen is een fantastische bezigheid, maar waarin ik mijzelf verbaasde was het feit dat sinds ik barefoot loop ik het lopen anders en intenser ervaar. Ik hoop niet dat dit zweverig overkomt want dat is niet wat ik bedoel. Zonder anderen mensen tekort te doen kan je stellen dat iedereen die een paar schoenen aantrekt na enige oefening in staat is om een rondje te kunnen hardlopen. Na mijn laatste training op blote voeten waarin ik echt super makkelijk over het asfalt ging had ik een intense ervaring van genieten. Ik genoot van het feit dat ik in staat was te lopen op blote voeten op een ondergrond waarvan de meeste mensen zouden denken: auw! dat moet zeer doen, terwijl ik zonder enige pijn of hinder mijn loop afwerkte. Dit gevoel is als een goocheltruc die je hebt geoefend en ook echt lukt! Tijdens mijn transitie-fase van schoenen naar blote voeten gaat het weer echt om het lopen en is het lopen weer het hoofddoel, terwijl het laatste jaar het lopen een middel was om het doel te bereiken. Het voelt dan ook als een hernieuwde kennismaking met lopen, ik hoop dan ook om nog lang dit gevoel te mogen hebben

Geen geduld

Practice what you preach gaat nu even niet op, ik had mezelf beloofd om pas te gaan hardlopen wanneer ik 60 minuten kon wandelen. Helaas moet ik bekennen dat ik inmiddels al drie keer per week hardloop. Ik heb besloten om binnen de wandelsessies voorzichtig het hardlopen te introduceren. Ik ben begonnen met 3x2'00 te hardlopen met 2'00 rust er tussen. De eerste sessie leverde mij 5 dagen serieuze spierpijn in de kuiten op. Maar het hardlopen voelde echt fantastisch! Ondanks dat ik stond te popelen om weer te gaan lopen heb ik ook echt vijf dagen rust gehouden om te herstellen. Wat mij verbaasde was de voetzolen die totaal geen tekenen van beschadigingen hadden. Het enige wat ik voelde was een branderig gevoel onder de bal van mijn voet zogenaamde "hotspots". Het was niet de huid die branderig was, maar de structuur onder de huid die branderig aanvoelde. Na twee dagen op schoenen was dit verdwenen. De volgende twee sessies van 3x2' heb ik zonder spierpijn afgerond. Inmiddels heb ik er een minuut aan toegevoegd en loop ik in totaal 7 minuten nog steeds zonder spierpijn.

Vandaag mijn tweede keer 7 minuten, en het voelde zo goed dat ik te snel gelopen heb, met als resultaat gevoelige voetzolen en de teen naast mijn grote teen die branderig aanvoelt. De oorzaak is waarschijnlijk dat ik teveel naar achter heb afgezet in plaats van recht omhoog, de volgende keer weer iets rustiger. Dit is gelijk het voordeel van barefoot lopen, directe feedback wanneer je iets niet goed doet! Op de foto mijn voeten na 40 minuten barefoottime, 30 minuten op asfalt, waarvan 6 gerend en 10 minuten op scherp grind en stenen.

De eerste stappen

Barefoot running heeft alles te maken met het aanleren van een nieuwe looptechniek. In mijn geval wil dat zeggen dat ik na 40 jaar lang op mijn hiel te zijn geland nu op mijn voorvoet moet gaan landen. Dit vraagt veel van het aanpassingsvermogen van het lichaam, de hersenen moeten geprogrammeerd worden met een nieuwe beweging en alle spieren, pezen en ligamenten moeten zich aanpassen aan de nieuwe beweging. Je kunt je voorstellen dat dit enige tijd vergt, en dit is direct ook het moeilijke aan barefoot lopen. Ondanks het feit dat veel onderzoek er op lijkt te wijzen dat barefoot lopen voor minder blessures zorgt (dit is nog steeds niet empirisch bewezen in een longitudinaal onderzoek) is ook hier van belang dat je luister naar je lichaam net als bij alle andere sportactiviteiten. Dit is voor mij de reden dat ik er ook voor heb gekozen om niet meer te lopen op schoenen, ook geen minimalistische, omdat je hiermee een veel directere feedback krijgt van je lichaam. Ik ben nu al gevorderd tot 30 minuten wandelen op mijn blote voeten, hierbij voel je echt de belasting die het op blote voeten lopen geeft aan de spieren van je voeten, enkels, kuiten en je voetzolen. Daarnaast doe ik iedere dag spierversterkende oefeningen voor kuiten, voeten en enkels. Tot nu toe nog geen enkele blessure gehad, ik wil het wandelen opbouwen naar 60 minuten en dan hardlopen introduceren binnen de wandelingen. Een barefoot journey is een ervaring, maar vraagt wel geduld!

Nieuwe uitdaging, barefoot running

Het lopen van de marathon was mijn ultieme doel, nu dit bereikt is wordt het tijd voor een nieuw doel met voldoende uitdaging. Nu zou het voor de hand liggen om als nieuw doel mijn huidige tijd op de marathon te verbeteren, maar dat gaat het niet worden. Mijn nieuwe doel wordt een diepte investering in mijn toekomstige loopcarrière. Barefoot running, of op zijn Hollands hardlopen op blote voeten. Al twee jaar verdiep ik mij in de onderliggende wetenschap van het barefoot lopen, het is geen cult-gedrag voor zonderlingen maar een serieuze benadering van het hardlopen. Er is ontzettend veel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan en de onderzoeksresultaten zijn bijzonder positief, met name ten aanzien van blessurepreventie en het verbeteren van de loop-efficiency. Je zult je afvragen als dit echt zo goed is waarom de toppers niet allemaal op blote voeten lopen? De reden hiervoor is voor de hand liggend, wil je echt op blote voeten gaan hardlopen zul je een gigantische stap terug moeten doen. In mijn geval betekent dit dat ik nu in staat ben om de marathon te lopen op schoenen en op mijn blote voeten kom ik niet verder dan 20 minuten wandelen! Naast een zeer langdurige lichamelijke aanpassing moet je ook psychisch in staat zijn om deze offers te brengen. Ik heb er lang over getwijfeld, maar de doorslag werd gegeven door het laatste boek wat ik heb gelezen, The Complete idiot's guide to barefoot running Een inspirerend boek waarin de achtergronden van het barefoot lopen en de manier waarop je deze vorm van lopen kan implementeren fantastisch wordt uitgelegd. De passie waarmee de auteurs Dr. Craig Richards en Thomas Hollowell over het onderwerp schrijven zorgt er voor dat je onder het lezen je schoenen en sokken bij wijze van spreken al uit doet!

Het doel bereikt

Eindelijk is mijn doel bereikt, het lopen van de marathon! Helaas ging het niet zoals gepland maar dat mag de pret niet drukken. Een week voor de marathon was er ineens uit het niets pijn in mijn linkerknie. Ik had op woensdag nog een 15km gelopen, zo'n trainingsloop die je moet hebben voor je moraal, ik liep met vleugels zo verschrikkelijk makkelijk liep ik de 15 km. Op de vrijdag er na moest ik nog een rustige 10km, direct bij het inlopen voelde ik de pijn. Ik dacht dat ik er wel doorheen zou lopen, maar helaas het werd alleen maar erger. Direct besloten om de laatste 3 trainingen voor de marathon te schrappen uit het schema. De laatste week was de meest verschrikkelijke week die ik ooit heb meegemaakt, de onzekerheid of de knie zou herstellen was killing. Op de dag zelf besloten ondanks de pijn die ik had toch te lopen, de knie ingetaped en toch gestart. De eerste kilometers voelde ik de knie nog een beetje daarna voelde ik het niet meer. Ik ben bewust niet te hard gestart maar kreeg de laatste kilometers kramp in het been waarvan de knie getaped was. De tape los gemaakt en toen de laatste kilometers op moraal uitgelopen. Ondanks de tegenvallende tijd mijn mooiste finish ooit!

Het doel in zich, maar nog steeds ver weg!

Over 2 dagen is het eindelijk zo ver, de marathon van Rotterdam. De weg er heen was zwaar en met obstakels. De marathon is door zijn afstand een obstakel op zich, maar ik heb er nog een obstakel bij. Vorige week na mijn laatste snelle duurloop van 15km had ik een dag rust, daarna nog een rustige 10 km. Vanaf het begin van die 10 Km voelde ik in mijn linkerknie onder mijn patella een pijn die ik niet kon plaatsen. Ik had nog helemaal geen last gehad van pijntjes tijdens mijn voorbereiding. Ik had direct moeten stoppen maar heb de 10 Km toch gelopen en de pijn werd niet minder. BALEN, besloten om de laatste drie trainingen voor de marathon te schrappen en rust te houden. Bij normale activiteiten overdag heb ik geen last, alleen als ik lang krom zit met mijn knie is het een beetje zeurderig. Ik ben er al heel de week chagrijnig van, en weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik heb besloten om toch te starten, al levert mij dit een blessure op waar ik van moet herstellen. De zware periode die ik achter de rug heb met de griep en het moeizame trainen moet beloond worden. Ik weet dat het niet verstandig is, en ik weet ook niet wat de knie gaat doen tijdens het lopen maar ik ben niet van plan op te geven. Sport blijft emotie!!

Zware periode

De laatste weken heb ik weinig tijd gehad om te schrijven, een zwaar tentamen diagnostiek en de zware voorbereiding voor de marathon leggen beslag op mijn tijd. Met het tentamen achter de rug kan ik me weer 100% concentreren op het lopen. Ook dit ging na mijn griep niet vanzelf, de impact van een griepje heb ik zwaar onderschat. Voor mijn griep had ik echt een top periode. Ik was superfit en lopen ging als vanzelf wat resulteerde in een PR op de 10 Km en de 15 km. Ik heb nu vier stappen terug gedaan, alle trainingen kosten moeite en ik moet echt mijn niveau aanpassen om mezelf niet af te branden. De hartslag is een waardevolle graadmeter waar ik steeds beter op ben gaan letten in de tijd dat ik aan het hardlopen ben, de ochtend pols, de hartslag tijdens het lopen en het herstel na een training, allemaal graadmeters wat het lichaam aan kan.Gelukkig lijkt het nu, 5 weken na mijn griep, beter te gaan. Afgelopen zondag een 21,1 gelopen en die ging voor het eerst weer in een redelijk tempo, een opsteker die ik zeker nodig had om het moraal weer een beetje op te krikken.

Niet trainen moeilijker dan wel trainen

Na mijn griepje sta ik weer te popelen om te gaan lopen, drie dagen na de eerste koortsvrije dag een rustig duurloop van 40' gepland. Vol goede moed begin ik met een rustige warming-up van 15 minuten, ik voel direct dat ik niet superfit ben. De eerste 20' voor de wind gaan nog redelijk, echter tegenwind voel ik direct mijn benen en lijkt het er meer op dat ik een halve marathon in de benen heb in plaats van de 20' die ik werkelijk heb gelopen. Dit is toch wel even incasseren, maar met de lessen uit het verleden heb ik toch besloten om de duurloop die over twee dagen gepland staat niet te lopen en het lichaam nog even rust te geven. Ik vind dit de moeilijkste beslissingen, het hart wil trainen alleen het hoofd weet dat het beter is dit niet te doen!

Griep

Helaas kan ik melden dat ik op basis van ervaring de vorige blog kan bevestigen. Het lichaam is een supermachine, maar ook mijn superfitte lijf is geveld door een griepje. Het kon ook niet bijna anders met twee gezinsleden die allebei griep hadden, ondanks de "voorzorgsmaatregelen" zoals bijna neurotisch handen wassen, slapen op de logeerkamer en vroeg naar bed gaan. Het eerste wat door je hoofd speelt wanneer de griep je aanvalt is: de marathon kan ik nu wel vergeten. Na deze eerste gedachte heb ik mijn focus op het herstel gezet, zonder herstel kan je toch niet verder en hebben frustraties over het doel alleen maar een negatief effect. Het viel gelukkig mee, in totaal maar 4 dagen ziek waarvan twee met koorts (boven de 38 graden) en de andere dagen verhoging. Nu het herstel er is kan ik weer verder kijken naar het echte doel, op dit soort momenten ben ik blij dat ik professionele begeleiding heb, iemand die je helpt om na zo'n griepje de juiste keuzes te maken en je ook weet te remmen. Ik train al 4 jaar onder begeleiding van Coach4run , voor mensen die een druk leven hebben en niet op vaste tijden kunnen trainen is dit ideaal. Mijn resultaten zijn sterk verbeterd, vroeger kon ik net 10 km lopen, nu loop ik eenvoudig halve marathons, is mijn 10 km tijd met ruim twee minuten verbeterd en staat nu op 43'10" en mijn halve marathontijd met 5 minuten verbeterd en staat nu op 1u40'39". In overleg met mijn coach gaan we dit weekend voorzichtig de draad weer oppakken, op weg naar het echte doel!

Het lichaam efficiënter dan een F1-wagen

Gisteren stond een duurloop van het type DI op het programma, 1u30’ met het tempo van 5’53” per kilometer. Deze training heeft als doel om het lichaam te laten wennen aan het verbranden van vet, hierdoor wordt de omschakeling naar vetverbranding op de marathon minder “pijnlijk”. Wanneer je over je lichaam nadenkt en wat er allemaal gebeurd tijdens het bovenstaande “duurloopje” zie je pas in dat je lichaam een supermachine is. Zo trekken de cellen, die de pompende beweging van je hart aansturen, tijdens deze duurloop ongeveer 12.600 keer exact op het juiste moment samen. Wordt er ongeveer 1.800 liter bloed rondgepompt, gefilterd en van zuurstof voorzien. En dan laten we alle chemische processen die hier rondom plaatsvinden nog buiten beschouwing. Een perfect functionerende machine, maar die tegelijkertijd ook zeer kwetsbaar is. Met twee gezinsleden die de griep hebben wordt je jezelf daar weer bewust van, één microscopisch klein virusje en je voorbereiding voor de marathon valt in duigen!

Wanneer het doel een obsessie wordt

Het is vandaag grauw en grijs weer, een kille noord-oostenwind maakt dat 2 graden veel kouder voelt dan het in werkelijkheid is. Vandaag staat een duurloop op het programma, 18 kilometer in het tempo DI á II 5'21'per kilometer. Dit zijn duurlopen waar ik nu van kan genieten, dit is een aantal jaren terug wel anders geweest. Ongeveer 3 jaar geleden ben ik serieus gaan lopen, daarvoor was het één keer in de week op zondagochtend met mijn buurman een rondje van 10km. Op een gegeven moment besloot ik dat het tijd werd om een van mijn doelen te gaan verwezenlijken, het lopen van de marathon. Van de ene op de andere dag ging ik drie keer in de week trainen, met als gevolg kleine blessures. Maar het "doel" liet niet toe dat ik mezelf rust gaf om te herstellen van deze kleine blessures. Ik was een slaaf van mijn schema, met als gevolg dat ik meer blessures kreeg en dat ze steeds erger werden. Ik ging van sportarts naar fysiotherapeut, de ene blessure was nog niet weg of de ander kwam er voor in de plek. Maar "het doel" was heilig en ik trainde door, lange duurlopen met in het begin pijn in je knie en de volgende dag nog erger. Lopen werd een frustratie, iedere training werd een strijd tegen de blessures en hiermee een strijd tegen mezelf. Deze strijd verloor ik 4 weken voor de marathon van Rotterdam, een droom viel in duigen. Ik heb toen besloten om het roer om te gooien en mijzelf meer tijd te geven voor het realiseren van mijn doel, nu ettelijke halve marathons en vele trainingskilometers verder is lopen weer leuk en is het doel, de marathon van Rotterdam lopen in 2011 een haalbaar doel en geen obsessie meer.

Social media en eigenwaarde

Het is best ironisch dat op de dag dat de Stichting Dutch Bloggies zichzelf opheft ik mijn eerste blog schrijf. Dit past echter wel bij mij, ik bepaal zelf wat en wanneer ik iets doe. Ik doe dingen voor mezelf en niet omdat anderen het doen of om er bij te horen. Mijn gevoel van eigenwaarde wordt niet bepaald door wat mensen van mij vinden of hoe ze over me denken. Doordat ik (ongevraagd vaak) wordt overspoeld met nieuwe social media en veel mensen over niets anders hoor krijg ik wel eens het idee dat mensen hun gevoel van eigenwaarde afmeten aan het aantal "vrienden" ze op Hyves hebben, of het aantal "volgers"op Twitter. Als ik zie hoeveel non-info er via dit soort media verspreid wordt hoop ik niet dat deze mensen denken dat hun volgers of vrienden oprecht geinteresseerd zijn in wat ze te vertellen hebben. Ik begrijp de Twitteraars van deze wereld niet, denken zij nou echt dat ze de wereld verrijken met het feit dat ze hun kamer aan het behangen zijn? Of dat ze zo lekker hebben gefietst? Of dat ze bij tante Miep op de verjaardag zijn? Ik krijg het idee dat in veel gevallen niet de kwaliteit maar de kwantiteit telt. Want je bent pas echt belangrijk en interessant wanneer je veel Tweets hebt en veel volgers.