Wanneer het doel een obsessie wordt

Het is vandaag grauw en grijs weer, een kille noord-oostenwind maakt dat 2 graden veel kouder voelt dan het in werkelijkheid is. Vandaag staat een duurloop op het programma, 18 kilometer in het tempo DI á II 5'21'per kilometer. Dit zijn duurlopen waar ik nu van kan genieten, dit is een aantal jaren terug wel anders geweest. Ongeveer 3 jaar geleden ben ik serieus gaan lopen, daarvoor was het één keer in de week op zondagochtend met mijn buurman een rondje van 10km. Op een gegeven moment besloot ik dat het tijd werd om een van mijn doelen te gaan verwezenlijken, het lopen van de marathon. Van de ene op de andere dag ging ik drie keer in de week trainen, met als gevolg kleine blessures. Maar het "doel" liet niet toe dat ik mezelf rust gaf om te herstellen van deze kleine blessures. Ik was een slaaf van mijn schema, met als gevolg dat ik meer blessures kreeg en dat ze steeds erger werden. Ik ging van sportarts naar fysiotherapeut, de ene blessure was nog niet weg of de ander kwam er voor in de plek. Maar "het doel" was heilig en ik trainde door, lange duurlopen met in het begin pijn in je knie en de volgende dag nog erger. Lopen werd een frustratie, iedere training werd een strijd tegen de blessures en hiermee een strijd tegen mezelf. Deze strijd verloor ik 4 weken voor de marathon van Rotterdam, een droom viel in duigen. Ik heb toen besloten om het roer om te gooien en mijzelf meer tijd te geven voor het realiseren van mijn doel, nu ettelijke halve marathons en vele trainingskilometers verder is lopen weer leuk en is het doel, de marathon van Rotterdam lopen in 2011 een haalbaar doel en geen obsessie meer.

Social media en eigenwaarde

Het is best ironisch dat op de dag dat de Stichting Dutch Bloggies zichzelf opheft ik mijn eerste blog schrijf. Dit past echter wel bij mij, ik bepaal zelf wat en wanneer ik iets doe. Ik doe dingen voor mezelf en niet omdat anderen het doen of om er bij te horen. Mijn gevoel van eigenwaarde wordt niet bepaald door wat mensen van mij vinden of hoe ze over me denken. Doordat ik (ongevraagd vaak) wordt overspoeld met nieuwe social media en veel mensen over niets anders hoor krijg ik wel eens het idee dat mensen hun gevoel van eigenwaarde afmeten aan het aantal "vrienden" ze op Hyves hebben, of het aantal "volgers"op Twitter. Als ik zie hoeveel non-info er via dit soort media verspreid wordt hoop ik niet dat deze mensen denken dat hun volgers of vrienden oprecht geinteresseerd zijn in wat ze te vertellen hebben. Ik begrijp de Twitteraars van deze wereld niet, denken zij nou echt dat ze de wereld verrijken met het feit dat ze hun kamer aan het behangen zijn? Of dat ze zo lekker hebben gefietst? Of dat ze bij tante Miep op de verjaardag zijn? Ik krijg het idee dat in veel gevallen niet de kwaliteit maar de kwantiteit telt. Want je bent pas echt belangrijk en interessant wanneer je veel Tweets hebt en veel volgers.