Wanneer het doel een obsessie wordt

Het is vandaag grauw en grijs weer, een kille noord-oostenwind maakt dat 2 graden veel kouder voelt dan het in werkelijkheid is. Vandaag staat een duurloop op het programma, 18 kilometer in het tempo DI á II 5'21'per kilometer. Dit zijn duurlopen waar ik nu van kan genieten, dit is een aantal jaren terug wel anders geweest. Ongeveer 3 jaar geleden ben ik serieus gaan lopen, daarvoor was het één keer in de week op zondagochtend met mijn buurman een rondje van 10km. Op een gegeven moment besloot ik dat het tijd werd om een van mijn doelen te gaan verwezenlijken, het lopen van de marathon. Van de ene op de andere dag ging ik drie keer in de week trainen, met als gevolg kleine blessures. Maar het "doel" liet niet toe dat ik mezelf rust gaf om te herstellen van deze kleine blessures. Ik was een slaaf van mijn schema, met als gevolg dat ik meer blessures kreeg en dat ze steeds erger werden. Ik ging van sportarts naar fysiotherapeut, de ene blessure was nog niet weg of de ander kwam er voor in de plek. Maar "het doel" was heilig en ik trainde door, lange duurlopen met in het begin pijn in je knie en de volgende dag nog erger. Lopen werd een frustratie, iedere training werd een strijd tegen de blessures en hiermee een strijd tegen mezelf. Deze strijd verloor ik 4 weken voor de marathon van Rotterdam, een droom viel in duigen. Ik heb toen besloten om het roer om te gooien en mijzelf meer tijd te geven voor het realiseren van mijn doel, nu ettelijke halve marathons en vele trainingskilometers verder is lopen weer leuk en is het doel, de marathon van Rotterdam lopen in 2011 een haalbaar doel en geen obsessie meer.