Het doel in zich, maar nog steeds ver weg!

Over 2 dagen is het eindelijk zo ver, de marathon van Rotterdam. De weg er heen was zwaar en met obstakels. De marathon is door zijn afstand een obstakel op zich, maar ik heb er nog een obstakel bij. Vorige week na mijn laatste snelle duurloop van 15km had ik een dag rust, daarna nog een rustige 10 km. Vanaf het begin van die 10 Km voelde ik in mijn linkerknie onder mijn patella een pijn die ik niet kon plaatsen. Ik had nog helemaal geen last gehad van pijntjes tijdens mijn voorbereiding. Ik had direct moeten stoppen maar heb de 10 Km toch gelopen en de pijn werd niet minder. BALEN, besloten om de laatste drie trainingen voor de marathon te schrappen en rust te houden. Bij normale activiteiten overdag heb ik geen last, alleen als ik lang krom zit met mijn knie is het een beetje zeurderig. Ik ben er al heel de week chagrijnig van, en weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik heb besloten om toch te starten, al levert mij dit een blessure op waar ik van moet herstellen. De zware periode die ik achter de rug heb met de griep en het moeizame trainen moet beloond worden. Ik weet dat het niet verstandig is, en ik weet ook niet wat de knie gaat doen tijdens het lopen maar ik ben niet van plan op te geven. Sport blijft emotie!!